Van de dominee

Paradoxaal genoeg verloopt de enige manier om weer een heel mens te worden via die pijnlijke weg van berouw. Nooit spijt hebben, nergens op terugkomen – de Bijbel vertelt hoe dat het recept is niet voor een leven van integriteit, maar voor een in zichzelf kromgegroeid onbestaan. Je leven verliezen om het te kunnen winnen, zei Jezus. In de kerk is er een jaarlijks moment en een jaarlijkse periode om in die zelfkritische houding te oefenen. Aswoensdag, veertigdagentijd, vastentijd; weken van inkeer en reflectie, leidend naar een nieuw, heel leven.   

“Salvation lies within”; dat zegt de harteloze en zelfvoldane gevangenisdirecteur in The Shawshank redemption tegen de onschuldig tot levenslang veroordeelde gevangene Andy – en hij geeft hem een Bijbel. Daarin, in die Bijbel, ligt redding, inderdaad; dat blijkt ook aan het einde van de film als de ontsnapte Andy de Bijbel terugstuurt, waarin hij al die tijd het gereedschap heeft verborgen dat hij voor zijn ontsnapping nodig had. "You were right", schrijft hij er spottend bij,  "salvatino lies within".
In die Bijbel is redding te vinden, of verlossing, of bevrijding. Maar wat dan, en voor wie, en hoe?

De laatste maanden komen we tijdens de bijeenkomsten van de Bijbelleesgroep op dinsdagmiddag heel regelmatig over allerlei geloofsvragen te spreken. Eén vraag die vaak terugkomt is de vraag naar wat het uitmaakt of je gelooft of niet. ‘Hoe zit het dan met diegenen die niet geloven, maar wel een goed leven leiden?’ of ‘En mensen met een ander geloof dan?’, of, noem het maar op. Het zijn vragen over thema’s als redding/verlossing, hoop en toekomstverwachting die veel mensen in de gemeente van heel dichtbij aangaan; eigenlijk iedereen heeft in zijn of haar (nabije) omgeving wel mensen die niet of niet meer geloven, die niet zo goed weten wat ze geloven, en zo zijn er evengoed velen in de gemeente zelf. En wat is het eigenlijk, ‘geloven’?!